اشعار

از داغِ تو شد قـرآن یکـبـاره دچار تب            محراب، قدَش خم شد از واقعهٔ آن شب

شمـشـیر فـرود آمد آنجا که نمی‌بایـست            بر ساحـت عـلم حق، بر کـالـبد مکـتب

از « فزتُ و رَب» گفتی تا تیغ فرود آمد            با کـیـنهٔ دیـریـنـه؛ آن زاهـدِ لا مـذهـب

در عرش، تزلزل شد مسجد به تکان آمد            از داغِ سحـرگـاهی افـتاد به تاب و تب

شمشیرِ تو رفت از حال تا زخم سرت را دید            از صبر تو بی‌طاقت! شد ذکر لبش «یا رب»

اشکش چه غریبانه بر صورتِ تو افتاد            تا پـارچه را پیچـیـد دور سـرِ تو زینب

تاریخِ تو شد روضه، از بعدِ غـدیر خم            شد کرببلا و شام مصداقِ همین مطلب!

حرمت کهف وری یا که بهشت دگر است            گرد و خاک ره تو اختر و شمس و قمر است
تو که جای خودت ای شیرخدا در مردی            قـنـبرت از همۀ دهر به والله سر است

بیـشـتر شک به خـدایی تـو مـولا بکند            هرکه از شأن حقیقی شما با خبر است
لشگری دید تورا و سپر انداخت زمین            اسداللهی و شأنت ز همه بیـشتـر است
روسپـید است اگر دُر نجف در حرمت            هر عقیقی ز غم دوری تو خونجگر است
« پـلـه پـلـه بـه مـلاقـات خـدا می‌آیـد»            قدمی که طرف شهر نجف در سفر است
بس که ازعشق به تو دل شده سرریز ببین            صدف دیده چطور ازغم تو پُر گوهر است
هر زمین خورده علی گفت و علی بالش داد            دستگیری که خودش خسته و بی‌بال و پر است
داغ سنگین چه کس آه شکسته است تورا            سالها دست تو از بار غمت بر کمر است
رفتی و از لحـدت می‌رسد آه تو هنوز            یاد آن آتش و هیزم کفنت شعله‌ور است
ابن ملـجـم زده اما هـمه مـی‌دانـسـتـنـد            قـاتـل اصلی تو ضربۀ دیـوار در است
گـیـر افــتـاد عــزیــز تــو مـیــان آتـش            پر پروانه و آتش به خـدا دردسر است
گرچه می‌سوخت ولی باز مقـاوم استاد            گفت جانم به خدا بهر امامم سپـر است
تا در خانه شکست و نـفـسـش بـند آمد            همه گفتند دگر فاطمه عمرش به سر است
ناگهان ناله‌ای از پشت در آمد ای وای            شام عمر پسرم فضه بیا بی‌سحر است
هـر که در آل عـلـی آیـنـه فـاطـمه شـد            بیشتر از همه کس چشم ترش خون جگر است
مثل آن دخـتر ویـرانه که بر پیـکـر او            یادگاراز سر هر بام و سر هر گذر است
بس که در راه زمیـنش زده شلاق ستم            بند بند تن او زخمی از این همسفر است
سر بابا که در آغوش گرفت او، گفـتند            این سه ساله چقدر از پدرش پیرتر است
خواست تا خستگی‌اش همره جان در بشود            همه دیـدند لبـش روی لـبـان پـدر است

بر هر کسی که ساقی کوثر امام نیست            عـالم به نـام او بـشود هم، به کام نیست

در پیـشگـاه حـضـرت حـیـدر بـرای ما            بـالاتـر از مـقـام گـدایـی مـقـام نـیـسـت

بعد از فراق فاطمه اش روز خوش ندید            جـز چـاه با عـلی احدی هم کـلام نیست

گـیرم که زخـم فـرق عـلی التـیـام یافت            هجـران یـاسِ سوخـته را الـتـیـام نیست

از کوچه های کوفه پدر را به خانه برد            دل خون تر از امام حسن هیچ امام نیست

بـا هـم برای غـربـت زینب گـریـستـنـد            از کوچه رد شدند، کسی پشت بام نیست

خـاکـسـتر و نگاه حـرامـی و کعـب نی            جـای عـقـیـله که وسـط ازدحـام نیـست

هـمـراه یــوسـفـش سـر بـازار مـی‌رود            کوفه به هـیچ وجه به سختی شام نیست

شیر را در چشم اهل روضه بی‌مقدار کرد            با کمی نان و نمک شیر خُدا افطار کرد

از سر سفره پس از صرف سه لقمه پا کشید            لب نزد دیگر؛ اگرچه دخترش اصرار کرد

باطناً می‌سوخت امّا ظاهراً خاموش بود            دود آهـش آسـمان کـوفـیان را تـار کرد

در حیات خانه هِی چرخید و با حالی غریب            زیر لب آیـات استـرجاع را تکرار کرد

چارده قرن است و جز زهرا نمی‌داند کسی            قاتل خود را چرا از خواب خوش بیدار کرد؟

بعد از آن ضربت اگر(فُزتُ وَ ربّ الکعبه) گفت            یادِ زهـرا سوختن بین در و دیوار کرد

ضربۀ شمشیر زهرآلوده طوری بود که            مَرد، یاد از داغی و از تیزی مسمار کرد

قـاتل اصلی حـیدر دست نحسی بود که            لاله‌زار وحی را با شعله آتش زار کرد

با ضربتی تـمامِ تنت سرخ گشته است            بابایِ خـسته‌ام! بدنت سرخ گشته است

فوّاره زد ز فـرقِ سرت خـون تـازه و            سر پنجه‌های بت شکنت سرخ گشته است

جاری شده ست خونِ عجیبی به صورتت            ای وایِ من که تا دهنت سرخ گشته است

این بارِ دوّم است که آستین دهن گرفت            بالا سرت ببین حسنت سرخ گشته است

صورت گذاشت بر رُخِ تو دل غمین حسین            رویِ کبودِ بی‌کفـنت سرخ گـشته است

شانه زدی به گـیـسویِ طفـلانِ بی‌پـدر            حالا دو دستِ شانه زنت سرخ گشته است

ای چـراغ سـحـر خـسـتـه دلان            ای دعـای دل بـشـکـسـتـه دلان

مـاهِ تــابـیــده بـه هــر ویــرانـه            آشـنـا بـا هـمـه، خـود بـیـگـانـه

مـونـس و هـمــدم دیــریـنـۀ مـا            چــاهِ آه ســحــرت سـیــنــۀ مــا

تا صف حـشـر چـراغِ دل جمع            بی‌صدا سوخته یک عمر چو شمع

داسـتـان غـم تو فـوق غـم است            نـام مـظـلـوم بـرای تو کم است

بـشـریّـت ســویـت آورده رجــا            تـو کـجـا وسـعـت تـاریـخ کـجا

ای هـمه عـمـر شده آب، عـلـی            قـتـلگاهـت شده محـراب عـلـی

مسجد از شوق نمازت مدهوش            کوفه از بانگ اذانت به خروش

شـعـلـه بـر سـوزِ دلت بـاد زده            سـجــده از داغ تـو فـریــاد زده

خون جاری شده بر صورت تو            تـا قــیــامـت سـنـد غـربـت تـو

خصم از فـرق تو قرآن وا کرد            شب احـیـای تـو را احـیـا کـرد

تـا شـود زخــمِ فــراقـت چــاره            خون زد از فرق سـرت فـوّاره

خاک با خون جـبین تو سرشت            خون پاک تو به محراب نوشت

کـه عـلـی گـشـت دگـر آســوده            لیـک بـا تـیـغِ بـه زهــر آلــوده

ای کـرامت هـمه پـایـنـده به تو            قـاتـلت گـشـتـه پـنـاهـنـده به تو

ای علی جان تو بگو کاسۀ شیر            بوده کی پـاسـخ زخـم شـمـشیر

ای به خون خفته بگو یارت کو            مـالـک اشـتـر و عـمّــارت کـو

باغبـان! بود و نبود تو چه شد؟            غنچه و یاس کـبود تو چه شد؟

ای دو عــالــم حــرمِ مـاتــم تـو            تـا صـف حـشـر نـثــار غـم تـو

اشـگ ما هـدیـۀ نـاقـابـل ماست            خـانـۀ سـوخـتـۀ تـو دل مـاسـت

چـاه‌هـا آه گـذشـت از سـرشـان            نخـلهـا ریـخـته برگ و بـرشان

شب به سوز تو بَرد رشک، علی            سفره‌ها پُر شده از اشگ، علی

ای سـحـر مـست صـدای پـایت            سـفــره‌هـا مـنـتـظـرِ خـرمـایـت

سـرخی یـاس تـو ما را کُـشـتـه            اشک عـبّـاس تو ما را کُـشـتـه

ای غمت گشته هم آغوش حسین            چوب تابوت تو بر دوش حسین

عـاشـقـانِ شب خود را دریـاب            یا عـلـی زینب خود را دریـاب

زنـده شـد خـاطـرۀ هـمـسـر تـو            دفـن شد در دل شب پـیـکـر تو

شب روی شانه تو را می‌بردند            چه غـریـبـانـه تو را می‌بـردنـد

گر چه دفن تو نهان از همه بود            آنکه می‌بـرد تو را فـاطـمه بود

ای حـسین و حـسن ت دنـبـالـت            مـحـسـنـت آمــده اسـتــقــبـالـت

تیغ قـاتـل که جـبـین تو شکست            کــمــر اُمّ بـنــیـن تـو شـکـسـت

خـیـز و چـشـم تـرِ عـبّاس ببین            گــریــۀ مــادر عـبّــاس بـبــیـن

سـاقی بریـز بـاده که تـازه گـلـو کـنـی            شرمنـده آمـدم که مـرا زیر و رو کنی

پیمان شکن شدم سرِ این نفس، حق توست            من را مؤاخذه سرِ این خُلق و خو کنی

هر بار جای من، تو حیا کرده‌ای ولی            دستِ مرا نشد که تو یک بار رو کنی

هر شب به این بهانه صدایت زدم فقط            تا با دلِ شکـسـتۀ من گـفت و گـو کنی

امـشب نـمی‌شـود به نـمـاز شب عـلـی            فـکـری به حال سـائـل بی‌آبـرو کـنی؟

مـثـل عـبـای کهـنـۀ حــیــدر، دل مـرا            آیا شـود به دست کریـمـش رفـو کنی؟

با روسیـاهی آمـده‌ام محـضرت که تو            با اشک روضه باز مرا شست و شو کنی

ای روزگار، رحم به زینب نمی‌کنی؟!            هر چه مصیبت است فقط سهم او کنی

دیــروز داغ مـادر و امـروز هـم پـدر            بر این صبورِ غمزده، بغضِ گلو کنی

فرقِ عـلـی شکـافـته، حالا عـقـیـلـه را            نامردی است با پدرش رو به رو کنی

بوسه بزن به رأس پدر چون که کربلا            بایـد وصـال رأس حـسـین آرزو کـنی

جز حـنجـر بـریـده که پـیـدا نـمی‌کـنی            هرچه میان خونِ تنش جست و جو کنی

نـدیـده غــیـر خــدا اول زمــانـش را            نـرفـتـه غـیـر نبی اوج آسـمانـش را
سری نمانده که از وصف او نرفته ز هوش            نمانـده گوش که نشنـیده داستانش را

به خاک بوسی این خانه دلخوشیم، از ما            خـدا کـنـد که نـگـیـرنـد آسـتـانش را
به آن دهان که متاعی به جز علی دارد            بگو که تخـته کـنـد تا ابـد دکـانش را
پیـمبران اولوالعـزم شیعه‌اش هـستند            چرا که اجر عظیمی ست پیروانش را
اگـر رسـول نـگـویـد عـلـی ولـی الله            خـدا نـمی شـنود لـحـظه‌ای اذانـش را
کسی که در وسـط کـارزار پیـغـمبر            هـزار مـرتـبه پس داده امتحـانش را
کسی که کَند درِ قلعه را به دست اما            به زورِ زانوی خود خُرد کرد نانش را
نه استخوان گلویش، نه خار در چشمش            فـراق یار جـوانش بُـریـد امـانـش را
به جز علی چه کسی نیمه شب تک و تنها            به دست خویش کفن کرده است جانش را
شکست پهلوی مادر،شکست فرق پدر            خدا به خیر کند چوب خیـزرانش را

بغض کرده چشمهایم از نگاهت بیشتر            غربتت امشب شده هی سد راهم بیشتر

بوی مـادر می‌دهد امشب تمام خـانه‌ام            چـادرم؛ سـجـاده‌ام؛ شال سیاهـم بیشتر

می‌شود امشب بمانی پیش چشم دخترت            باشی از امشب پدر پشت وپناهم بیشتر

کوفه از اول سر نـاسـازگاری می‌زند            می‌شود آخر همین جا قتله گاهم بیشتر

راستی با بغچۀ مادر چه کاری داشتی            یا که من می‌ترسم و در اشتباهم بیشتر

بغض های مجـتبی آخر بهم می‌ریزدم            اشک چـشمان حـسینت آه آهـم بیـشتر

آن شب دوباره رفت پشت در به هم ریخت            با روضه‌های حضرت مادر به هم ریخت

آیات کـوثـر را فـراوان خواند آن شب            از اول شب ساقی کـوثر به هم ریخت

قــلابــۀ در چــنــگ زد بـــر دامـن او            با یاد مـیخ در یـل خـیـبر به هم ریخت

مـحـراب را آمـادۀ مـعــراج خـود دیـد            با دیدن اشک علی منـبر به هم ریخت

جوری به فرق مرتضی شمشیر زد که            با ضربۀ سنگین ظالم سر به هم ریخت

آه از نــهــاد جــبــرئــیـل آنـجـا درآمـد            ارکان هستی در غم حیدر به هم ریخت

از نــالــۀ فُــزت و رب الـکــعــبــۀ او            عرش خدا همراه پیغمبر به هم ریخت

با آنکـه حـیـدر گـفت دستم را نگـیـرید            با دیدن رنگ رخش دختر به هم ریخت

دریـا شدی و در غـم دریـا گـریـستی            هر شب به یـاد مـاتـم زهـرا گریستی

سی سال زندگی تو اینگونه طی شده            یا غصه خوردی از غم او یا گریستی

سی سال بعد فاطمه کم نیست یا علی            سی سـال بعـد فـاطـمه تـنهـا گریستی

نهج البلاغه شرح نمی‌خواست بیش از این            گـفـتی و گـفـتی آخـرش اما گـریستی

آن اشکهـای ریخـتـه دُرِّ نجـف شـدند            آب روان شـدنـد هـمـه تـا گـریـسـتـی

بوسه زدی به دست عـلـمدار کـربـلا            شایـد که از خـجـالـت سـقّـا گـریـستی

مـرهـم نداشت طاقت زخـم سر تو را            امـا تو در مـصـیبت سـرها گـریستی

گـفـتی تـمـام واقـعـه‌ها را که عـاقـبت            زینب اسیـر می‌شـود، ایـنجا گریستی

از مـاتم تو عـرش خـدا گـریه می‌کند            امـا تـو بـر مـصیب زهـرا گـریـستی

رها از رنج هجران و غم دنیا شدم زهرا            سرم بشکست و غرق خون ز سر تا پا شدم زهرا

میان سجده‌ام وا شد گره از کار و بارِ من            نبودی تا ببینی از فراغت، تا شدم زهرا

اگر چه بوده‌ام روزی یگانه فاتح خیبر            پُر از آه و غم و نجوای یا زهرا شدم زهرا

یتیمان را شریک غصه و سختی اگر بودم            دلیل گریه‌های عـترت طاها شدم زهرا

حسین و مجتبی را یک طرف همناله‌ام اما            ز یکسو همنوا با دختری تنها شدم زهرا

به یاری حسینت ساقی لب تشنه آوردم             مـنم سـاقی و مداح لب سقا شدم زهـرا

پُر از دلشوره در این کوفه و این کوفیانم لیک            به حال احتزار از فکر عاشورا شدم زهرا

در اینجا خیمه‌ای دارم کنارم باغی از گلها            ولی گریان سیلی بر رخ گلها شدم زهرا

دمی شادم که می‌بینم رخ دردانه دلدارم            دمی هم غصه‌دارِ زینب کبرا شدم زهرا

امشب نمی‌شد مات چشمان تو باشم            مـات نـگـاه تـو پـریـشـان تو بـاشـم

بغضم گرفته بوی مادر می‌دهی باز            انـگـار بـایـد سـوگ پـنهـان تو باشم

حال و هوایت فرق کرده دست بردار            با من بـمان تا بـاز مهـمـان تو باشم

باش و تـمام لحـظه‌ها را دیـدنی کن            بگذار عمری سر به دامان تو باشم

با بغـچۀ مـادر چـرا سرگـرم بودی            انگـار بـاید اشـک سـوزان تو باشم

مگذار تا در کوفه سرگردان بگردم            بگـذار تا مهـمـان چـشـمان تو باشم

من دخترم دختر همیشه عشق باباست            مثل هـمـیشه خـواسـتم جان تو باشم

بابا دوبـاره بغـض کرده چـشـم‌هایم            غربت کویرت کرده باران تو باشم؟

کمی نان و نمک خورد و همین شد سهمِ افطارش           نمک می‌خورد بر زخم دلِ از زخم سرشارش

گلویش بود اسیرِ استخوان و خار در چشمش           لبش را می‌گَزید از دردهای «حیدر آزارش»

برای دلخوشی دخترش لبخند بر لب داشت           نگاهش غرق غم بود و لبش می‌کرد انکارش

فقط «انا الیه الراجعون» می‌گفت با گریه           شبی که با همه شب‌ها تفاوت داشت اذکارش

نگاهش سمت بالا بود و اشکش بر زمین اما           تمام آسمان را خیس کرد از گریه؛ رگبارش

خلاصه تا سحر بی‌تاب بود و شوق رفتن داشت
همان مردی که در دل غصه‌های مردافکن داشت

پدر بی اعتنا به نالۀ «بابا بمان» می‌رفت           تمام «اشهد انَّ علی» سمت اذان می‌رفت

کلونِ دربِ خانه دست بر دامان او می‌شد           زمین هم التماسش کرد، اما آسمان می‌رفت

شکوه قـامتش زیر فشار بار غـم خم شد           ولی سوی عزیزِ قدکمانش قدکمان می‌رفت

هوای کوچۀ پشت سرش می‌شد زمستانی           که از جسم زمین با هر قدم انگار، جان می‌رفت

جناب بهترین خلق خدا روی زمین و عرش           به مهمانیِ شوم بدترینِ مردمان می‌رفت

همینکه قـبلۀ سیـارِ کعـبه رفـت تا مسجد
در استقبال او می‌گفت «حیدر» یکصدا مسجد

همان لحظه که محراب اتفاقی را خبر می‌داد           علی «فزت و رب الکعبه»اش را داشت سر می‌داد

به دست قاتلش رقصید شمشیری پُر از کینه           چه شمشیری که سرتاپاش بوی میخ در می‌داد

نگاه غـرق خـونِ ماه نخـلـسـتانیِ کـوفـه           خـبر از اتـفاق تـازۀ «شق‌القـمر» می‌داد

زمین لرزید و ارکان هدایت هم ترک برداشت           پدر وقتی که می‌لرزید و تکیه بر پسر می‌داد

برای دیدن یارش؛ خودش را خوب زیبا کرد           محاسن را خضاب از سرخیِ خون جگر می‌داد

و بـا اِعـراب‌هـای خـونـیِ آیـات قـرآنـی
شبِ قدرش سحر شد رفت پیش یار، مهمانی

وقتی مَلک شیـون به دنیای سحر زد            اشک فلق مثل شـفـق از دیده سر زد

فـریـاد ارکان الهدا پـیـچـید در عرش            طوری که زهرا ناله از سوز جگر زد

بـا ضـربـۀ تــیـغ نـفـاق انـگـار پـایـی            یک بار دیگر ضربه‌ها به قلب در زد

آلـوده بر زهـر جـهـالـت بود شمشیر            آن جهل افزون تر امامت را شرر زد

از حصر خار و استخوان آسوده می‌شد            در حالت سجده قفس بگشود و پر زد

چشمی که قبل از آفتاب صبح باز است            پلکی به مِهر شهر خود با چشم تر زد

دخـتـر سر بابا به دامـانـش گـرفت و            گـلـبوسه بر گل زخم رخسار پدر زد

چندین ستاره نوحه‌خوان شمس بودند            در گوشه‌ای از خانه بر سینه قمر زد

آمـد بـه اسـتـقـبـال، کـوثـر از سُـرادق            وقـتی که سـاقی پای در راه سفـر زد

در روز عاشورا حسینش از علی گفت            دشمن به گـودال با قـوای بیـشـتر زد

مهمانِ دختر است علی، جز نمک نخورد            یک ظرف شیر بود ولی جز نمک نخورد

دختر به گریه گـفت که مهمانِ من مرو            شالش گرفت حـلـقۀ در: جـانِ من مـرو

پیـشِ یـتـیـم‌ها پـدری سـر به زیـر رفت            این بارِ آخر است که با ظرف شیر رفت

مسجد رسـید روضـۀ خود را به پا کُـنَد            مـسـجـد رسـیـد قـاتـل خود را صدا کـند

تا ضربه خورد بُغضِ پریشانی‌اش شکست            تا ضربه خورد صفحۀ پیشانی‌اش شکست

جبریل پیـشِ ضربۀ او شهـپـرش گرفت            از بس شدید بود که زهرا سرش گرفت

اُفـتـاده است بر رویِ سجـاده پـیـکـرش            اُفـتـاده مـثـلِ فـاطـمـه‌اش وای با سـرش

محراب غـرق آتـش و سیـلی و دود شد            سر ضربه خورد گوشۀ چشمش کبود شد

خَم شد گمان کنم که به دیوار خورده است            شاید به پهلویش نوکِ مسمار خورده است

خون می‌چکید از سر و روی و محاسنش            زهـرا رسیده بود، در آغـوش محـسـنش

رویِ عــبـای سـرخ ولی خـانـه می‌رود            چـشم انـتـظـار دارد عـلی خـانه می‌رود

آهــسـتــه گـفـت آه عـبـا را رهــا کـنـیـد            زیـنـب دَمِ در است؛ مـرا رویِ پا کـنـیـد

ماندم حسن که زیر بغـل‌هاش را گرفت            یا باز چـشـم زیـنـب کـبـراش را گـرفت

ایـنـبــار شُـکــر کـه زیـنـب عـبـا نــدیـد            ایـنــبــار شـکــر کــه او بــوریــا نــدیـد

یادش بخـیر شهـر و دیـاری که داشتم            بـاغ فـدک نه، بـاغ بـهـاری که داشـتم

بـا فـاطـمـه اسـیـر غـریـبی نـمـی‌شـدم            یـادش بخـیر دلـبـر و یـاری که داشتم

زهـرا یـگـانـه بـود و برایم قـرار بود            یادش بخـیـر تاب و قـراری که داشتم

آئــیــنـۀ جـــمـال خــداونــدگــار بــود            یـادش بـخـیـر آیــنـه داری کـه داشـتم

با این همه، میان همان کوچه‌های تنگ            بشکست آن غرور و عیاری که داشتم

دسـتـی پـلــیـد آمـد و بـا تــازیــانـه‌اش            از من گـرفت دار و نـداری که داشتم

بسکه رمـق ز فـاطـمه‌ام تـازیـانه برد            افـتاد روی خـاک، نـگـاری که داشـتم

پر زد پرستوی من و از آشیـانه رفت            من ماندم و همان دل زاری که داشتم

اشک من و حسین و حسن بود نیمه شب            شمع و چـراغ خاک مزاری که داشتم

ای چاه کوفه، فـاطمه را بی‌هـوا زدند            پیـش حسن میان هـمان کـوچه‌ها زدند

به چاه می‌رود آنکس که رفت از بیراه            علی است راه و شبم را علی است آری ماه

به چاه گفت و غمش را به سینۀ او ریخت            علی نداشت مگر یار دیگری جز چاه

علی نه گریه نه افسوس، یار می‌خواهد            ندید از من و امثـال ما به غـیـر از آه

چه بی‌حیاست کسی که بگوید از حیدر            ولی دروغ بـبـندد به حضرتش گهگاه

بگو که روزۀ باطـل گرفـته مردی که            دروغ بـسـتـه بـه قـول عـلـی ولـی اللّه

بگو به هر که نفـهـمـیـده بیعـت او را            غـدیـر را بشـنـاسد به عـادَ مَـن عـاداه

ای که از صورت خونین تو غم ریخته است            با تماشای تو یکـباره دلـم ریخته است

چـه بـه روز سـر تو آمـده آخــر بـابـا            سرت از ضربۀ شمشیر به هم ریخته است

دل محراب شكست از سر بشكستۀ تو            از همه بام و بَرِ شهر اَلَـم ریخته است

رنگ رخساره‌ات اینگونه حكایت كرده            تیغ بر جام سرت زهر ستم ریخته است

دخترت کاش بـمـیرد که نـبـیند هرگز            خون فرق تو قدم پشت قدم ریخته است

مـادرم آمـده بـالای سـرت با زحـمـت            اشک بر زخم تو با قامت خم ریخته است

من در این فرق دو تا دیده‌ام آن دم را كه            خون هجده گل من در پی هم ریخته است

کـربـلا زنـده شـده در نـظرم می‌بـیـنم            ترس دشمن که پس از صاحب علم ریخته است

تا که تـاراج کـنـد خـیـمـۀ طفـلانت را            قبل آتش زدنِ آن به حرم ریخته است

دلم دریـائی از غـم‌های بـسیار            غم غـربت، غـم داغ و غـم یار

من از روز ازل مـظلـوم بودم            ز حق خـویشـتن محـروم بودم

هم از اهـل مـدیـنـه ظـلـم دیدم            هم از این کوفیان طعـنه شنیدم

دلم سوزان بـسان آفـتـاب است            سلامم بین مردم بی‌جواب است

از آن روزی که بی‌زهرا شدم من            در این عالم تک وتنها شدم من

خدا داند که زهرا جان من بود            به درد بی‌کسی درمان من بود

ولی از او فقط یک شکوه دارم            به سینه غصه‌ای ناگـفـته دارم

تو که تـنهـائـیـم را دیـده بودی            مرا ایکاش با خود بُرده بودی

ز دنـیـا سوی جنّت رهـسـپارم            که تنها با اجل یک حرف دارم

اجل فارغ ز رنج و محـنتم کن            ز دیـدارمـغـیــره راحـتــم کـن

اگر زینب گـذارت کـوفه افـتاد            به بازار و میـان کـوچه افـتـاد

بدان معنای نام کوفه ننگ است            پذیرائیشان با خاک و سنگ است